Omdlenia to częsty problem w populacji dziecięcej. Szacuje się, że u około 20–40% pacjentów poniżej 18. r.ż. doszło do przynajmniej jednego krótkiego incydentu utraty przytomności. Praca przedstawia problem omdleń kardiogennych, które w populacji dziecięcej występują najrzadziej, ale z uwagi na wysokie ryzyko nagłego zgonu sercowego stanowią istotny problem diagnostyczny i terapeutyczny
Omdlenia i zasłabnięcia u dzieci i młodzieży to częsty problem pediatrycznych izb przyjęć, ale także wizyt w gabinecie lekarza rodzinnego czy pediatry. Omdlenie (T-LOC – ang. transient loss of consciousness – chwilowa utrata przytomności) nie jest jednostką chorobową, a jedynie objawem. Według wytycznych opublikowanych przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne w 2009 r. omdlenie definiuje się jako krótkotrwałą i przejściową utratę przytomności z towarzyszącym spadkiem napięcia mięśniowego wskutek przejściowej hipoperfuzji i niedotlenienia ośrodkowego układu nerwowego. Incydent charakteryzuje się gwałtownym początkiem, krótkim czasem trwania i samoistnym całkowitym ustąpieniem [1]. Niektóre omdlenia są poprzedzone objawami prodromalnymi, zwanymi także zapowiadającymi lub zwiastunowymi. Do najczęstszych należą: uczucie osłabienia, zawroty głowy, nudności, wzmożona potliwość, zaburzenia widzenia,
-
poprzedni artykuł
Obowiązek denuncjacji przez lekarza pediatrę po nowelizacji Kodeksu karnego
-
następny artykuł
Dieta wegetariańska u dzieci
